Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ | 2016
Κεν Λόουτς | 2016 | Αγγλία | Πρωταγωνιστούν | Ντέιβ Τζονς, Χάιλι Σκουάιρς, Σάρον Πέρσι
Αν ο Μαρξ, είχε δίκαιο όταν έγραφε ότι το πρόβλημα δεν είναι να καταλάβουμε τον κόσμο, αλλά να τον αλλάξουμε, τότε ο Κεν Λόουτς, που δεν έπαψε να σκανδαλίζει, ακόμα και σήμερα την αγγλική αστική τάξη με τις ταινίες του, αυτό προσπαθεί να κάνει: να αλλάξει τον κόσμο.
Οι ταινίες του είναι, όχι μόνο πολιτικές παρεμβάσεις, αλλά και ριζοσπαστικές θέσεις επάνω σε κεφαλαιώδη κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα, που κατατρύχουν τις αδύναμες τάξεις των εργαζομένων και των μη προνομιούχων. Προβλήματα που δημιούργησαν με την αναλγησίας τους τόσο η άκαμπτη κρατική γραφειοκρατία όσο και η επικυριαρχική νοοτροπία των κυβερνήσεων της πάλαι ποτέ Κραταιάς Αλβιόνoς που κατεδάφισαν το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου.
Το 1966, με το Κάθυ Γύρνα Σπίτι, σοκάρει την μικροαστική Αγγλία με την τραγική κατάσταση του συστήματος στέγασης των φτωχών κα απόρων οικογενειών. Το 1969, με το Κες, στηλιτεύει την ανικανότητα του εκπαιδευτικού συστήματος να διαμορφώσει τις δυνατότητες ενός ευτυχούς μέλλοντος στους μαθητές. Με το Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι, το 2006, βάζει το χέρι του επί τον τύπο των ήλων της τραυματικής σχέσης της Αγγλίας με την Ιρλανδία.
Και έρχεται το 2016, ο Λόουτς και κάνει μια ταινία για όλους τους ανώνυμους τις εργατικής τάξης δίνοντας τους ένα όνομα, Ντάνιελ Μπλέικ, και κάνοντάς τους ήρωες όχι μόνο μιας τραγωδίας αλλά και της ίδιας της ιστορίας.
Οργίζεται, ο Λόουτς μπροστά στην, πέρα από κάθε κοινωνική ευαισθησία αναλγησία του βρετανικού συστήματος πρόνοιας. Που ταλαιπωρεί τους ανθρώπους με τους άκαμπτους γραφειοκρατικούς, θατσερικούς νόμους, που καταλύουν κάθε έννοια ανθρωπιάς και τσακίζουν σωματικά, ηθικά και πνευματικά τους άτυχους που μπλέκονται στα δίχτυα του.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είναι ένας πολίτης καρδιοπαθής που δεν μπορεί πια να δουλέψει και παρόλες τις κατηγορηματικές ιατρικές γνωματεύσεις, που επιβεβαιώνουν την ανικανότητά του, του κόβουν το κρατικό επίδομα. Και αρχίζει ο Γολγοθάς. Αν χάσει το επίδομα κινδυνεύει να μείνει άστεγος και να πεθάνει από την πείνα.
Η ταινία επικρίθηκε από τη μεταμοντέρνα απολιτική κριτική, που κόβει και ράβει την ιστορία στα μέτρα της, για την πολιτική της στράτευση. Ο Λόουτς όμως δεν έκρυψε ποτέ την πολιτική του στράτευση. Όπως σε όλες τις ταινίες του, έτσι και εδώ, ο ντοκιμενταρίστικος ρεαλισμός του αποκαλύπτει την βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Κάποτε ο Γάλλος μαρξιστής φιλόσοφος Ροζέ Γκαροντί, μιλούσε για «έναν ρεαλισμό χωρίς όρια», αυτού ακριβώς του ρεαλισμού τα όρια προσπαθεί να ανιχνεύσει, να αποκαλύψει και να ξεπεράσει ο Λόουτς οργανώνοντας τους αισθητικούς κανόνες ενός κοινωνικού ρεαλισμού. Οι σκηνές στα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τις τράπεζες τροφίμων των ΜΚΟ σπάνε κόκαλα.
Οι μονταρισμένες με γρήγορα χρονικά περάσματα σκηνές, χωρίς μουσικές υπογραμμίσεις, που εκβιάζουν το συναίσθημα του θεατή, εκβιάζουν αληθινές ερμηνείες από τους ηθοποιούς του. Ο Ντέιβ Τζονς ένας sand up κωμικός, χωρίς κινηματογραφική πείρα, και η Χάιλι Σκουάιρς κατακτούν τον βαθμό μηδέν της υποκριτικής με την αυθεντικότητά τους.
Το Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ, είναι μια τίμια ταινία, επειδή ο Ντάνιελ Μπλέικ δεν είναι ένα πρόσωπο που επινοήθηκε στο γραφείο του σεναριογράφου, αλλά είναι ένας πραγματικός άνθρωπος.
Ο Ντάνιελ Μπλέικ είμαστε εμείς.
